تأثیر الیاف پلی پروپیلن در چسبندگی میان بتن و آرماتور در بتن خودتراکم

بتن خودتراکم، بتنی بسیار سیال و مخلوطی همگن است. به دلیل تردبودن و شکنندگی بتن، استفاده از الیاف های مختلف در بتن رایج شده است تا با ایجاد شرایط یکنواخت بر شکل پذیری آن بیفزاید. در این طرح به بررسی چسبندگی میان بتن و آرماتور و تأثیر الیاف پلی پروپیلن در این چسبندگی پرداخته شده است. پارامتر متغیر در طرح های اختلاط، مقدار الیاف پلی پروپیلن است که دارای مقادیر ۰، ۰٫۶، ۱٫۲ و ۱٫۸ کیلوگرم در مترمکعب است. جهت بررسی خودتراکمی آزمایش های بتن تازه و برای بتن سخت شده، آزمایش مقاومت فشاری، کششی و چسبندگی انجام شده است. نمونه ها برای آزمایش مقاومت چسبندگی به صورت مکعبی با آرماتوری عمودی در مرکز آن تهیه و در دو شرایط خشک و مرطوب نگهداری شدند. حضور الیاف پلی پروپیلن موجب بهبود خاصیت کششی و چسبندگی میان بتن و آرماتور در بتن خودتراکم شده است، در حالی که کارایی بتن تازه را کم کرده است.